Bakya mo, Neneng, luma at kupas na
Ngunit may bakas pa ng luha mo, Sinta
Sa alaala’y muling nagbalik pa
Ang dating kahapong tigib ng ligaya.
Ngunit, irog ko, bakit isang araw
Hindi mo ginamit ang bakya mo, aking hirang?
Sa wari ko ba’y di mo kailangan
‘Pagkat kinupasan ng ganda at kulay.
Ang aking pag-asa’y saglit na pumanaw
Sa bakya mo, Neneng, na di nasilayan.
Kung inaakalang ‘yan ay munting bagay,
Huwag itapon, aking buhay,
Ang aliw ko kailanman.
